Home at last

Zaterdag 00.15 uur AM mogen we aan boord van ons vliegtuig. We zijn gaar. Gaar van het reizen, zitten, wachten, hangen. Vanaf vrijdagmorgen 07.00 uur ( Nieuw Zeelandse tijd) staan we al op onze benen. De vlucht van Auckland naar Hongkong was lang en heftig. Het abrupte afscheid van Merel is ons niet in de koude kleren gaan zitten. Af en toe slapen, film kijken, eten, het zorgt voor wat afleiding. Al helpt het natuurlijk niet als je tijdens de vlucht een zielige film gaat zitten kijken.

Na een tussenstop van drie uur op de luchthaven van Hongkong begint onze laatste vlucht naar Nederland. Midden in de nacht. De meeste mensen installeren zich om te gaan slapen. Ook wij. Kussentje in de nek, dekentje over de benen. De warme maaltijd die geserveerd wordt, laten we aan ons voorbij gaan. Door te te slapen verloopt de reis lekker snel. En als ik wakker word, heb ik een houten kont en een zere nek, blijkt dat we al op de helft zijn. Nog maar vijfenhalf uur vliegen. De vliegroute is min of meer hetzelfde als tijdens de heenreis: over China, Mongolie, Kazachstan en Rusland.

José ligt nog lekker te slapen. Ik ben wakker en ga maar weer eens een film kijken. A boy erased. Een mooie, dramatische film met Nicole Kidman. Daarna nog wat spelletjes Bejeweld gespeeld. Zo kom ik de tijd wel door. Het is wat onrustig. Het vliegtuig heeft last van turbulentie, en dus moeten de riemen weer vast. Als ik weer vastgesnoerd in m'n stoel zit, speel ik rustig verder. Af en toe kijk ik op het scherm om te zien waar we zijn. We vliegen boven Moskou dit keer, richting van Helsinki, het zuiden van Zweden over Denemarken naar Nederland. Even voor half zes zet het vliegtuig de landing in. Volgens prognose zullen we om 06.04 uur landen. Heerlijk we zijn weer thuis. Een uur eerder dan planning. Hopelijk staat Jasper al in de aankomsthal.

Zoals altijd slaat het ongeduld toe als het vliegtuig is geland en bij de gate aankomt. Op zo'n moment wil je er uit, spullen pakken en wegwezen. maar zo snel gaat dat niet. Met onze handbagage bij de hand staan we geduldig in het gangpad te wachten tot we het vliegtuig uit mogen. Als het zover is, haasten we ons naar de aankomsthal, langs de paspoortcontrole, naar de bagageband. Bij het raam zien we Jasper en Michelle staan. Wat heerlijk. Zwaaien, lachen, kushandjes. Heerlijk. Plassen en dan begint het geduldig wachten op onze bagage. Een klein half uur later, is het dan zover en lopen we langs "niets aan te geven" door de glazen deur en sluiten we hen in de armen. Wat een gelukzalig moment.

Op onze telefoon komen berichtjes binnen dat Merel inmiddels in Melbourne is aangekomen in haar airbnb. Dat haar reis goed is verlopen en dat ze slaapt. Een pak van ons hart. We lopen pratend, vertellend over onze grote reis naar de parkeergarage. Het is nog vroeg, dus kon Jasper zijn auto lekker dichtbij parkeren. Hup de koffers erin en rijden maar, naar huis. We knabbelen op een liga koek, drinken wat water, praten honderduit en voor we het weten draait Jasper de Vrijenburglaan in. We zijn weer thuis.

Wat een gelukzalig moment. Na vier weken weg te zijn geweest. Je bekijkt je huis dan met heel andere ogen. Alles ziet er lekker schoon en opgeruimd uit. Daar is een half uur later niet veel van over. Koffers gaan open en binnen no time ligt er overal wat. De cavia's beginnen opgewonden te piepen. Die hebben ons ook wel gemist, en ook al heeft Jasper goed voor ze gezorgd en elke dag even met ze geknuffeld, ze waren veel alleen.

Na de koffie, gaan Jas en Mies naar huis en kruipen wij voor een uurtje in bed. Even slapen, bijtanken, voor we aan allerlei zaken, zoals boodschappen doen, wassen, opruimen, de tuin in, beginnen. Ons grote avontuur In Nieuw Zeeland zit erop. Over anderhalve dag, over 36 uur roept het werk ons keihard weer. Is het uit met de pret. Wat lijkt het een eindeloze tijd geleden dat we moesten werken. We hebben letterlijk en figuurlijk afstand genomen van dat werk. Moe, met een hoofd vol indrukken, de lange vliegreis nog in het lijf, leggen we ons hoofd te rusten en binnen no time vallen we in diepe, droomloze slaap. We zijn back home!

Time to say goodbye

Vandaag is dan zo ver. Onze tijd in Nieuw Zeeland zit erop, de vakantie loopt ten einde. Dus vroeg uit de veren, aankleden en auto inladen. Daarna naar de lobby van het hotel om voor het laatst uit te checken. We hebben even geteld. We hebben deze vakantie in 14 verschillende hotels geslapen. Dus 14 keer in- en uitpakken. Vandaag dus voor het laatst. Met een dubbelslachtig gevoel beginnen we aan de dag. Fijn om weer naar huis te gaan, maar ook verdrietig om weer afscheid te moeten nemen van ons lieve kind.

Rond 8.15 uur zitten we al in de auto, op weg naar het vliegveld. Een ritje van nog geen kwartier. Het is even zoeken geblazen naar het verhuurbedrijf "Go rental". Op de heenreis hebben we de huurauto opgehaald in Auckland. Nu laten we hem achter in Christchurch.

In de vertrekhal eerst onze boardingpassen en bagagelabels uitprinten. Het eerste stuk van de reis reist Merel ook nog mee. Dat is fijn. Dus met z'n drieën zitten we straks in hetzelfde vliegtuig, van Christchurch naar Auckland. Daar scheiden onze wegen. Gaan wij via Hongkong naar Amsterdam, naar huis. Merel reist 4 uur later naar Melbourne, Australië. Een weekje iets zien van dit grote land, alvorens ze aan haar studie in Sydney begint.

Maar zover is het nog niet. Onze bagage is snel ingecheckt. Merel heeft wat meer moeite. Omdat zij 2 aparte vluchten heeft geboekt, mag zij op de eerste reis maar 20 kg bagage meenemen. Een behulpzame man van de luchthaven, helpt Merel, zodat ze alles tot mee kan nemen. Daarna voor het laatst samen koffie. We zijn stil en denken allen op onze eigen manier aan het onvermijdelijke moment.

We gaan daarna door de security en wachten bij de gate op het moment dat we mogen boarden. Om 10.45 gaat de gate open en mogen we aan boord. We zitten met z'n drietjes naast elkaar. Hand in hand. Nog geen 10 minuten later vertrekt het vliegtuig in noordelijke richting. Over het bergmassief. Witte bergtoppen. Geen wonder dat er op het Zuidereiland minder mensen wonen, 2/3 is onbewoonbaar; bergen. We vliegen over Nelson, over de Tasmanzee richting Hamilton. Boven het Noordereiland hangt een dik wolkendek. Om 12.15 uur komen we aan op Auckland. Merel moet haar bagage ophalen en dan weer opnieuw incheken, wij moeten naar een andere terminal (internationale vluchten) en stappen op de shuttle bus die ons daarheen brengt. En zo is het afscheid er ineens en abrupt. We krijgen het alle drie zwaar voor onze kiezen. We stappen in, zwaaien ons kind gedag en daar gaat de bus al. Nu ik dit typ, moet ik weer huilen.

Opnieuw door de security, de hele mikmak, als we dat er op hebben zitten, moeten we meteen naar de gate, want het boarden is allang gestart. We gaan aan boord en niet heel veel later vertrekt ie al. Het afscheid is definitief en valt ons zwaar. Terwijl de piloot de airbus laat opstijgen, biggelen bij ons de tranen over de wangen. José krijgt een zakdoekje van een steward. En later brengt een andere steward ons een doos tissues.

De vlucht naar Hongkong duurt 11 uur, dus tijd genoeg om ons weer bij elkaar te rapen. Pas als we in Hongkong zijn, kunnen we weer contact maken met het thuisfront en met Merel, die als het goed is dan in haar Airbnd zit in Melbourne. De vlucht verloopt voorspoedig. In verband met een harde wind boven de Tasmanzee, wordt de koers verlegd. We vliegen naar Sydney, over Australië (richting Darwin) vervolgens over Ambon en de Filipijnen naar Hongkong. Als we daar aankomen, is het al donker. Onze connecting flight vertrekt om 00.15 uur. Tijd om even de benen te strekken en bij te komen van de lange vlucht.

De afgelopen maand was de luchthaven van Hongkong bezet geweest door protesterende Hongkong Chinezen. Vluchten moesten worden geannuleerd. We waren daar wel een beetje bezorgd om. Maar als we op de luchthaven staan, gaat alles er georganiseerd en rustig aan toe. Pak van m'n hart. Als je naar huis gaat, wil je maar een ding. Ze snel mogelijk naar huis.

Morgen, het 2e deel van onze reis. En natuurlijk het hartelijk weerzien met Jasper & Michelle, en de caviaatjes. Nu nok ik er mee.

Happy birthday Merel

Vanochtend rond een uur of 8.00 uur wakker. Met z'n drietjes in het grote bed, want we hebben een facetime afspraak met Jasper & Michelle. In eerste instantie lukt het ons niet om verbinding te maken. Maar dan, ja hoor hebben we jas en Mies in beeld en is de hele familie compleet. We zingen voor Merel en geven haar de pakjes en kaartjes die we vanuit Nederland mee hebben genomen/ gekregen.

We wilden heel graag Merel's verjaardag samen met haar hier vieren, ook al is het eind augustus en beginnen maandag de scholen weer. Het gaf nog wel wat gedoe op school, immers de laatste week (2 dagen) van de vakantie word je geacht op school te zijn, ter voorbereiding van het nieuwe schooljaar. Maar je kind in haar eentje haar verjaardag laten vieren, 18.000 km van huis, terwijl we in Nieuw Zeeland waren, nee dat ging me te ver. Dus toestemming gevraagd aan m'n werkgever, en na wat gesteggel gekregen.

Na het facetimen met Jasper & Michelle, snel douchen en aankleden. We hebben een vol programma vandaag. In de ochtend brengen we een bezoekje aan het centrum van Christchurch: samen ontbijten, rondlopen en site seeing, en wat winkelen. Ons hotel ligt aan het Hagley park. De groene longen van de stad. Aan de andere kant daarvan liggen de botanische tuinen, het Canterbury museum en het centrum. Een wandelingetje van 20 minuten. Het is even zoeken. We lopen langs de oostkant van het park. In het park wordt veel gesport. Er zijn rugbyvelden, tennisbanen, golfbanen en zelf een vijver waar je je elektrisch bestuurbare bootjes kan laten varen.

Als we aan de centrumkant zijn, is het zoeken geblazen naar de winkelstraten, de leuke tentjes waar je kunt ontbijten. We zijn op zoek en een beetje in verwarring. Er zijn heel veel gaten, open plekken in het centrum. Allemaal ten gevolge van de grote aardbeving van 2011 die Christchurch heeft getroffen. Het voorportaal van de kathedraal is weg, ingestort. De rest staat in de steigers. Veel andere, oudere gebouwen staan in de steigers of worden gestut. Als we in enkele winkelstraten terecht komen, doen die denken aan de lijnbaan van Rotterdam. recht, strak, zakelijk. Weinig sfeer. Hier gaan we een tentje binnen voor ons ontbijt. Het is inmiddels half elf. Een laat ontbijtje. José en Merel hebben fruitcrumble, ik neem muesli met berries en yoghurt.

Na ons ontbijtje gaat onze tocht verder. Het valt ons een beetje tegen. De stad mist een hart. Er zijn hier en daar wel wat leuke plekjes., o.a. de groene zone langs het water. Rememberance bridge. Een herdenkingsplek voor alle soldaten die gevallen zijn tijdens de 1ste en de 2e wereldoorlog, en tijdens andere vredesmissies. Een indrukwekkende plaats. We slenteren verder en komen weer uit bij het park. We steken het park over en komen uit bij het hotel.

Daar pakken we de auto en rijden naar het International Artic center.

Back on the road again III

Vanmorgen wakker geworden met een stralend blauwe lucht. De zon stond al hoog aan de hemel. Het geeft de bergen gelijk een heel andere "look". Het is wel koud geweest vannacht en het heeft gesneeuwd, want sommige berghellingen zijn een stuk besneeuwder.

Over drie nachten is het time to say goodbye, dus we moeten een beetje de dingen opmaken, opruimen of zelfs weggooien. Van Frans Jozef hadden we nog een portie pannenkoekenbeslag. Dus in de vroege ochtend sta ik American pancakes te bakken. Ruimt aardig op en is nog lekker ook. terwijl de meiden douchen, aankleden, spullen pakken voor vandaag, ruim ik de slaapbank alvast op. 

We ontbijten gezellig met z'n drietjes. Als alles aan kant is en de auto is ingepakt, vertrekken we naar onze laatste bestemming: Christchurch. Hier zullen we de drie laatste nachtjes van onze geweldige roadtrip doorbrengen. Nog wat broodjes & fruit voor tussen de middag. Nog een paar laatste foto's van het meer, de bergen en het kerkje (zelfs op dit tijdstip lopen er Japanners) en rijden maar.

De afstand voor vandaag bedraagt 225 km. We rijden weer om beurten. Eerst nog door de bergen, over een pas, maar naarmate we dichterbij komen, wordt het vlakker en meer bewoond. We drinken koffie in een klein coffee café and brewery aan de kant van de weg even voor Geraldine. Als de mevrouw van het café vraagt waar we vandaan komen, vertelt ze dat haar schoonvader uit Nederland - Enschede komt. Ze heeft nog familie in Nederland. Grappig. Hoe klein is de wereld. Er zijn heel wat mensen na de oorlog naar Nieuw Zeeland geëmigreerd. 

Dan weer de weg op. Bij Rakaia gaan we weer de weg af en eten we onze lunch. Gezeten op een stenen trapje van het oorlogsmonument '14 - '18. In elk standje staat wel zo'n soort monument. Meestal een soort stenen zuil, met aan een kant de namen van hen die zijn gestorven voor Nieuw Zeeland tijdens de eerste wereldoorlog. Het stadje is wat kleurloos en slecht onderhouden. Vergane glorie. We eten onze (droge) broodjes, nog een pannenkoekje en fruit. En dan hup in de auto voor het laatste stuk: Christchurch. 

Om 14.00 uur rijden we het parkeerterrein op van "Chateau on the park, a doubletree by Hilton". Een groot en chique hotel. Het ligt aan het Hangleypark. Soort central park. Aan de andere kant van deze groene oase, ligt het centrum van Christchurch. Onze kamer (230) is op de 1ste verdieping en grenst aan de binnentuin (we hebben twee balkonnetjes). Een schitterende kamer. 

In de beschrijving staat dat het hotel een zwembad heeft. Als ik er naar vraag, blijkt dat het zwembad "under construction" is, maar als we willen kunnen we naar een ander zwembad worden gebracht. Dat willen we wel. Snel naar boven spullen pakken en vijf minuten later zitten we in de minivan van het hotel die ons naar het zwembad brengt. >En groot openbaar zwembad, waar we heerlijk een half uurtje zwemmen. Lekker even bewegen na drie dagen on a row stil gezeten te hebben in de auto. 

Om 15.40 staan we weer buiten en pikt het busje ons weer op en rijdt ons terug naar het hotel. wat een service. Daar maken we ons op voor onze eerste excursie is Christchurch: The wildlife experience in Willowbank & the Maori culture (brought to life). De tour begint om 16.15 uur. Dat betekent doorkarren. 

Back on the road again II

Vanmorgen in alle vroegte, Merel en José liggen nog te slapen, uit bed gestapt, me zo stilletjes mogelijk aangekleed en naar buiten gegaan. Ik wil de bergen fotograferen in het vroege ochtendlicht. Eigenlijk ben ik net een half uur te laat. Maar toch is het mooi. Die donkerblauwe lucht, waar hier en daar een klein streepje zon door piept. De grijze wolken die laag hangen in het dal. En ook al is het niet precies het plaatje waar ik op had gehoopt, het is heerlijk om in alle vroegte buiten langs het meer te lopen. Alleen, in de stilte.

Ik sneak terug de kamer in en kruip weer in bed. Nog een uurtje slapen, voor we eruit gaan. Vanochtend ontbijten we in het hotel. Doen we niet altijd. Het ontbijt is meestal niet inbegrepen en best prijzig. Variërend van 20 tot 25 à 30 Nieuw Zeelandse Dollar. Soms is er een supermarkt, of een bakkertje in de buurt, soms kopen we wat onderweg, maar omdat we vandaag zo ver uit het centrum zijn, ontbijten we in het hotel. Een gemiddeld ontbijtje.

In de auto, richting Lake Tekapo. Een afstand van 205 km. Het is een grijze, miezerige dag in Wanaka. Ik ben benieuwd hoe het in Lake Tekapo zal zijn. De weg voert ons door valleien, door bergen, langs azuurblauwe meren en grijze kiezelstranden. In Omarama, 't hart van Mackenzie county stoppen we voor een sanitaire stop en een kop koffie. Daarna vervolgen we onze weg over de Lindis pas, vernoemd naar de rivier de Lindis. Af en toe maken we een foto-stop. Je kunt blijven fotograferen. Buiten is het wel ontzettend koud. Dus, uitstappen, kijken, fotograferen en weer snel in de auto, opwarmen.

Rond 13.30 uur komen we aan in Lake Tekapo. Het hotel ligt aan de highway. Eerst maar even naar het centrum, naar de sterrenwacht van Tekapo. We boeken een tour voor vannacht: gazing at the stars. Dan naar het hotel waar onze kamer al gereed is. Kamer, zeg maar een soort huisje. Beneden een woon-eetkamer. De bank is een slaapbank. Hier slaapt Merel vanavond. Boven een slaapkamer (met balkon - lakeview) en een badkamer. Alles is nog nieuw. De geur van net gelegd tapijt ruik je.

We lopen naar het centrum voor een paar boodschapjes: gehakt, red kidney beans, een ui en yoghurt. Vanavond eten we chili met rijst, en morgenochtend bak ik pannenkoekjes. Alles moet op. Verdere plannen vanmiddag: bezoekje aan de church of the good shepard eb daarna gaan we naar de hot pools. Ik ga lopen naar het kerkje, de dames komen met de auto.

Het is een mooi kerkje, prachtig gelegen aan het meer. Gebouwd van ruwe stenen. Het lijkt een beetje op het kerkje uit de Bondfilm "Skyfall". Het wemelt er van de Japanners die van elke hoek, van elke steen een foto nemen, het liefst met zichzelf of hun partner erop. Ik erger me er een beetje aan. Heeft weinig zin. Het interieur van het kerkje is prachtig. Achter het altaar is een ruit, waardoor je op het meer en de besneeuwde bergen kijkt. Heel spiritueel.

Daarna naar de hotpools. Lekker in de buitenlucht liggen weken met de bergen op de achtergrond. Al moet ik eigenlijk zeggen de voorgrond. Wat is het leven toch heerlijk. Niets aan ons hoofd. Met z'n drieën in het warme water en genieten van het moment, van het uitzicht. Ik duik nog even in het diepe bad. dat is aanzienlijk kouder. Maar lekker tintelend fris. Rond kwart voor vijf aankleden en terug naar het hotel. We moeten op tijd eten, we worden vanavond om 20.05 opgepikt bij ons hotel voor the star gazing experience. Ik kook de chili, de meiden tutten wat. Merel maakt een kopje thee.

Om 19.30 uur zitten we helemaal aangekleed en ingepakt (thermohemd &-broek aan) klaar. We gaan naar de lobby van het hotel. Daar worden we opgepikt en naar de sterrenwacht gereden, waar we zullen horen of de tocht doorgaat. Helaas die gaat niet door. Ook al zijn er best veel sterren te zien aan de hemel. Maar op Mt. John heeft het vanavond gesneeuwd. Daar zouden we de sterren gaan bekijken. Het is te gevaarlijk (steil) om daar nu naar toe te rijden. Jammer. We krijgen een refund.

We lopen terug naar het hotel (in de donker nog best lastig om het pad te zien), waar we op ons kamer ons uitpellen. We besluiten dan maar een drankje te doen in de lobby/ bij de bar. Een lekker glas pinot gris voor José en mij en een biertje (Monteith) voor Merel. We bestellen nog wat frietjes (voor Merel) en een kaasplankje (voor ons zelf). Geen sterren kijken, maar wel een leuke, gezellige avond op de bank. Morgen vroeg op, voor onze laatste reisdag. Back on the road again III.

Back on the road again I

Een kort reisverslag van drie reisdagen. Zondag 25 augustus zijn we vanuit Queenstown naar Wanaka vertrokken. Na het gebruikelijke ritueel, eerst nog even het stadje in om wat broodjes te kopen bij de Fern Bakkery. Om 10.15 uur is er nog niet veel volk op de been. Met wat croissants en Danish pastries terug naar het hotel. En even later rijd ik de auto uit de parkeergarage richting Wanaka.

Eerst doen we nog even Arrowtown aan. Een klein stadje even boven Queenstown, waar rond 1865 goud werd gevonden. Het zorgde voor een goldrush. Mensen vanuit de hele wereld kwamen hier naar goud zoeken. Zo ook een kleine Chinese gemeenschap. Er is nog een soort open-lucht museum gewijd aan die Chinese gelukzoekers. Vandaag de dag zijn de toeristen de kip met de gouden eieren.

We drinken er onze koffie, lopen wat door het stadje (2 winkelstraatjes in country & west style) en houden het dan voor gezien. Bijna overal verkoopt men de zelfde spullen: sieraden van green stone, truien e.d. van merino wol, souvenirs, etc. Weer in de auto gaat het richting Wanaka. Daar kan je op 2 manieren komen, via Cromwell of met de Cardrona highway. We kiezen voor de laatste weg, dat scheelt algauw 56 km omrijden. Op de heenweg hadden we ook deze weg. Toen lag er nog veel sneeuw. Nu, als we op the lookout zijn gekomen, is bijna alle sneeuw weg. Zo snel kan het gaan.

rond 13.15 uur komen we aan in Wanaka. Een klein plaatsje aan een groot meer, omringd door de bergen. Het is winderig. Er zijn veel golven op het meer. Onze kamer in het Edgewater hotel is nog niet beschikbaar. Dus lopen we langs het meer richting het centrum. Een wandeling van ongeveer 25 minuten (heen). Daar lopen we wat rond, kijken gelijk waar we vanavond wat kunnen eten.

Voordat we aan de terugweg beginnen, nemen we eerst een ijsje. Ons eerste ijsje deze vakantie. Bij deze temperaturen (6 à 7 graden) heb je daar niet zo'n in in. terug langs het water. Ergens halverwege staat er een boom in het water. Het trekt aardig wat mensen die er selfies van maken. Wat is dat toch? Sommige mensen (Japanners, Chinezen, Koreanen) doen niets anders. Trekken dan zo'n gemaakt blij gezicht. Kijken ze ook nog weleens naar de omgeving i.p.v. alleen naar zichzelf. Ik snap het niet.

Onze kamer is beschikbaar. Ieder heeft vannacht zijn eigen bed. We doen even een middagdutje. Daarna willen we naar de spa. Die is op het terrein. All dressed up gaan we er heen. De spa & sauna zijn bij de tennisbaan. Het is een jacuzzi die bezet is door een aantal luidruchtige, vrolijke gasten. Ons niet gezien. Vandaag maar even geen spa.

Rond een uur of half zes rijden we terug naar het centrum. We besluiten, na wat vergelijkend warenonderzoek, om bij Trout te eten. Overal is het druk. Het is zondagavond. Kennelijk eten veel Kiwi's dan buiten de deur. José neemt fish and chips, Merel een veggieburger (heel goed!) en zelf neem ik prawns in tempura, met bloemkoolrijst en rode curry. Het smaakt allemaal voortreffelijk.

José en Merel rijden met de auto terug naar het hotel, maar ik besluit terug te gaan lopen. In het donker langs het meer. Zonder verlichting, maar die heb je helemaal niet nodig. Met 'n warme jas, sjaal en muts, want het is best al koud. IK loop langs het water, moet nog uitkijken dat ik niet op een paar eenden trap, die aan de waterkant liggen te slapen. De silhouetten van de bergen op de achtergrond en de wind in m'n gezicht. Heerlijk.

Na twintig minuten ben ik weer bij het hotel. Aardig doorgestapt. We maken het vanavond niet laat. Dus nog even lezen, wat whats-appen op onze telefoon en dan licht uit, lekker slapen.

Red red wine

Vannacht liggen woelen en draaien. Het was warm. Eindelijk op ons gemak opgestaan. Vanmiddag staat er pas iets op het programma. Dus tijd voor een wasje (ons zelf en wat wasgoed, dat begint nu toch wel wat te stinken) en voor een lekker kopje thee op de kamer.

Dan als we helemaal set to go zijn, naar het dorp voor een wandelingetje langs het water. Er is een soort kunstmarkt. Er staan veel kraampjes opgesteld met allerlei hande spullen: sieraden van green stone, wollen truien en sjaals, foto's van NZ, houten dingetjes, schilderijtjes. Leuk hoor. Het brengt veel mensen op de been.

Bij Café Patagonia drinken we koffie op het terras. Daarna gaan we op zoek naar een brievenbus om nog wat kaarten op de bus te doen. Terug naar de haven. We lopen een rondje langs het schiereiland "the gardens". Een mooie groene plek, weg van alle drukte. Het is wat fris, ook al schijnt het zonnetje. Het is hier nog steeds winter. Dat zonlicht zorgt voor een heel andere blik op de besneeuwde bergen, het meer, het dal. De kleuren worden helderder, duidelijker. De sneeuw witter.

Op het eind van het schiereiland, op het strandje, hebben mensen torentjes gebouwd van steentjes. Feng shui torentjes. Ik maak er een paar foto's van. Mooi met die blauwe lucht, het azuurblauwe meer en besneeuwde berghelling. Wellicht materiaal voor een kerstkaart.

We lopen terug naar het hotel. Onze kamer is nog niet opgemaakt en onze winetour begint pas om 14.00 uur. Dus pakken we iets te doen en installeren we ons in de lobby van het hotel. Merel gaat verder haken aan haar dekentje, José gaat lekker lezen en ik surf wat op internet op m'n telefoon. Om 13.30 uur brengen we de spullen terug naar de kamer en vertrekken we naar het dorp. Vanmiddag nemen we deel aan de Gibson Valley winery. Een van de wijngaarden hier in de buurt, waar we een rondleiding krijgen over de wijngaard en in de grot waar de wijnvaten liggen opgeslagen. en deel nemen aan een wijnproeverij.

Bij "the station" wachten we op ons vervoer. Er komt een minibus. Dat biedt wel plaats voor 25 mensen. We zijn de enige drie. De chauffeur, Brian, rijdt ons naar de Winery. Een half uur rijden van Queenstown. Onderweg vertelt hij iets over de omgeving. Hij wijst ons op de Remarkables, een van de skipistes van Queenstown. Op de rivier waar in de 19e eeuw, tijdens de goldrush naar goud werd gezocht, en op een groene helling waar veel bekende films zijn opgenomen, o.a. Lord of the Rings, The Hobbit, Mission impossible 6. Best een lange lijst. Volgens de chauffeur gaat er geen maand voorbij of er wordt hier wel iets gedraaid.

Bij Gibson Valley hebben we eerst een 2 course lunch (met bijpassende wijnen). We worden naar onze plaatsen gedirigeerd. Het is aardig druk. Veel mensen die hier een proeverij komen doen, met wat kleine hapjes en drie verschillende wijntjes. Wij kunnen kiezen van de kaart voor een voor- en hoofdgerecht of een hoofd- en nagerecht. Merel en José kiezen voor de kip van de bbq, ik voor de slow coocked lamb. Als dessert nemen de dames de pavlova met passion fruit, ik het chocolade dessert. Het is heerlijk. Ook de wijnen zijn voortreffelijk. De dames krijgen een glas pinot gris en een glas chardonnay (dessertwijn) geserveerd. Ik een pinot noir en een glas rosé.

De rondleiding begint om 16.00 uur. Dus hebben we nog even tijd om wat over het bedrijf te lopen. Een kijkje te nemen in de giftshop, en in the cheesery. Om 16.00 uur leidt een medewerkster van de wijngaard ons rond. Samen met nog 2 anderen. Een stel uit de VS. Op de wijngaard wordt voornamelijk pinot noir geproduceerd, omdat de omstandigheden daar perfect voor zijn: temperatuur, ligging, bodem, vochtigheid. Samen met Oregon (VS) en Frankrijk behoort Gibson Vally tot de nummer 3 van de best producerende wijngebieden van de pinot noir.

We worden meegenomen naar de wijnranken (er valt niet veel te zien, hun voorjaar begint in oktober/ november), naar de hal waar de grote opslagtanks staan en tot slot naar de wijngrot. Hier liggen tientallen houten vaten (allen geïmporteerd uit Frankrijk) opgeslagen. Helemaal achterin de grot is een wijnkelder. De wijnmakers bewaren sinds 1994 van elk wijnjaar een aantal flessen. Noem het hun wijnarchief. Hier vindt ook de wijnproeverij plaats. We mogen 6 wijnen proeven: een riesling, een rosé, een chardonnay, een pinot noir uit 2017, één uit 2016 en één uit 2015.

We ruiken, walsen, proev en drinken van de wijnen. wat een verschillende smaken. In sommige wijnen proef je goed het fruit, in andere meer het hout. Het is maar net waar je van houdt. Ik persoonlijk vond de riesling en de pinot noir uit 2017 het lekkerst.

Terug in de bus. De chauufeur rijdt ons veilig en vlot terug naar Queenstown. José en ik hoeven geen avondeten meer. Merel heeft alweer trek. Die koopt een sushischoteltje (6 stuks). in de supermarkt. Terug naar het hotel. De zon zakt langzaam achter de wolken. Een mooi kijkspektakel. Alsof de lucht in brand staat.

De dag besluiten we met een kop koffie in het centrum. Ook al hebben de meiden eigenlijk geen zin. We sjokken door het donker naar beneden en genieten even later van onze koffie. Morgen om 10.00 uitchecken en op naar onze volgende bestemming: Wanaka.

Amazing Milfordsound

Voeg uit de veren, de wekker gaat af om 06.15 uur, voor de zekerheid hebben we ook een wake-up-call gevraagd. Kwart over zes. Alles is nog pikkedonker en in diepte rust. Behalve wij. We springen, nou ja springen, uit bed en kleden ons aan. Het ontbijt bestaat deze ochtend uit een voorverpakt yoghurtje en een kop thee. Daar moeten we het voorlopig maar meedoen. Rond 7.10 uur komen we aan bij de receptie. Daar wacht een Japanse mevrouw ons geduldig op en wijst ons de bus die al bij de halte van het Millennium hotel klaar staat. Er zitten meerdere deelnemers in, veelal Aziatische mensen. Allemaal nog wat slaperig. Als er nog twee Japanse deelnemers (uit ons hotel) instappen, zijn we compleet en kan David, onze busdriver vertrekken.

Ons wacht een lange rit. Hemelsbreed is de afstand tussen de Milfordsound en Queenstown niet zo groot, ware het niet dat er een groot meer en een bergketen tussen ligt. Dus omrijden. Een rit van ongeveer 5 uur. In het begin kijk ik nog verwonderd om me heen. We rijden aan de andere kant van Lake Wakatipu en zien aan de overkant Queenstown liggen en de berg waar we gisteren omheen zijn gelopen. Die lijkt net op een tulband. Donkere bruine toppen die licht met sneeuw bestuift zijn. Maar al gauw sluit ik m'n ogen en doe 'n tukkie. Merel en José zitten een rij voor me. De een puzzelt de ander luistert muziek. Ik slaap.

Wanneer we bij Te Anau zijn, stopt de bus bij café Hollywood. Vaste plek voor de touringcars die deze excursie maken. Een koffiebreak voor de chauffeurs en voor ons een momentje om bij te tanken, met koffie en een croissant. Café Hollywood is zo'n typisch verzamelpunt. Een café annex souvenirshop. Overal wordt de gebruikelijke prullaria aangeboden. Na een half uurtje vertrekt de bus voor een rit van drie uur. Maar wel met de nodige stops. De eerste stop is bij een look-out. Een met gras begroeide hoogvlakte, met op de achtergrond de hoge bergtoppen. Alle bussen stoppen hier, mensen stappen uit en camera's klikken. Een maf gezicht. In onze bus zit een groepje Chinese (?) dames. Zij zijn de selfiequeens. Van alles wat ze zien maken ze wel ettelijke selfies.

Volgende stop is het Mirrorlake. We zijn nu in het nationaal park Fjordenland. Mirrorlake is een klein helder meer dat net een soort spiegel is. We stappen uit en lopen het pad langs het meer. Ondanks dat het bewolkt is, weerspiegelen enkele bergtoppen in het meer. Dan rijden we over de Homerpass naar de Homertunnel. Tot 10.00 uur 's ochtends was deze weg nog niet open. We mogen niet stoppen onderweg, Vanwege lawinegevaar. Er is een plek waar we er even uit mogen. Onze waterflesjes vullen in de beek, met kristal helder, ijskoud water. Het uitzicht is oogverblindend. Witte berghellingen en toppen. En natuurlijk is het even leuk om door de sneeuw te banjeren.

Dan door de Homertunnel (éénbaans tunnel), die in 1956 voor het eerst werd geopend. Twee keer eerder was er aan de bouw begonnen (voor WO I en voor WO II), maar vanwege de oorlog werden werkzaamheden stilgelegd. Bij de aanleg vond een man de dood. Hij kreeg een steen op z'n kop. De tunnel is naar hem vernoemd.

Aan de andere kant van de tunnel gaat het naar beneden. We passeren de grens waar geen lawines meer kunnen voorkomen. Een na laatste stop: The Chasm. Een stukje tropisch regenwoud. Ook hier stoppen alle bussen en campers. Op de parkeerplaats loopt een Kea. Een groene papagaaiachtige. Hij is totaal niet schuw en kijkt of er wat te snaaien valt. Er wordt voor deze vogels gewaarschuwd. Maak er geen bedelaars van.

De tocht door het bos is indrukwekkend. Vooral de waterval waar het water van grote hoogte uit de berg komt storten. De rosten en stenen zijn geërodeerd door het vallende water en uitgehold. Geweldig om te zien, de kracht van dat water. dan is het toch echt tijd voor de Milfordsound. Een fjord van 15 km lang en meer dan 300 meter diep, omsloten door de bergen. We gaan een boot op. Tja hoe moet ik die nou omschrijven. Type luxe jacht, maar dan voor passagiers. Met banken met luxe kussen op 2 dekken. Daarnaast kan je helemaal bovenop het schip uitkijken, of op de voorplecht.

Na 5 minuten vertrekt de boot, sharp. Voor een tocht van anderhalf uur. Op het eerste dek wordt een lunch geserveerd. Een buffet met vis - rijst - curry - loempia's - kippenpootjes - groente - lamsballetjes. Ik schep m'n bord op, maar gun me geen tijd om te eten. Vlug werk ik alles naar binnen en spring het buitendek op. Waar we door heen varen is met geen pen, met geen camera vast te leggen. Het is zo intens mooi en overrompelend. Waar je ook kijkt. Wat een natuurpracht.

Hier en daar storten kleinere en grotere watervallen van de bergen loodrecht naar beneden de fjord in. Ineens spot ik 2 zwarte vinnen in het water. Dolfijnen. Niet van die grote, maar toch. Wauh. De meeste mensen hebben ze niet gezien. Te druk in de weer met hun mobieltje. We varen heen langs de linkeroever. Totdat we uitkomen bij open water, bij de Tasmanzee. terug varen we langs de rechteroever. Op een bepaalde plek is een kleine kolonie seals. Het schip vaart dichtbij, ligt even stil zodat we ze goed kunnen bekijken en fotografen. De zeehonden trekken zich er niks van aan. De meeste liggen lekker te zonnen op een rots. Een kleintje maakt veel misbaar. Aandoenlijk om te zien en te horen.

Dan varen we langs de grootste waterval van de fjord. De boot vaart met z'n voorsteven in het water dat naar beneden valt. Hert hele voordek is nat. Niet alleen van het water, maar ook van de fijne druppels en regenwaas. Binnen no time ben je doorweekt. Ook ik dus. Maar dat kan me niet boeien. Tot slot nog een laatste bocht en dan keert de boot weer terug naar de aanlegsteiger. Het was indrukwekkend. Absoluut het mooiste wat ik tot nu toe van Nieuw Zeeland gezien heb.

Het is bijzonder hier met onze dochter te zijn (en te varen), op de plek waar zij in mei de beroemde Milfordtrack heeft gelopen. Een wandeling van maar liefst 4 dagen. Ik ben blij dat ze ons deze prachtige plek heeft laten zien. Mocht ik ooit nog eens naar Nieuw Zeeland komen, dan wil ik zo'n meerdaagse track ook lopen. En slapen in hutten. Lijkt met fantastisch. Wat hebben we toch een stoer en avontuurlijk kind.

Terug in de bus. Het is inmiddels kwart voor vier. De chauffeur zet de vaart erin. Het duurt nog zo'n 4 uur voor we in Queenstown zijn. Halverwege in Te Anau weer een tussenstop. Daarna het laatste stuk. In de duisternis. Met boven ons een prachtige sterrenhemel. Kwart voor acht komen we aan in Queenstown en worden we gedropt voor ons hotel. Spullen naar de kamer en dan voor een warme hap naar het restaurant, dat om 21.00 uur sluit.

Al met al een lange, enerverende en indrukwekkende dag. Morgen beginnen we aan onze laatste week in Nieuw Zeeland. Nog drie plaatsen staan op het programma: Wanaka - Lake Tekapo (waar we gazing at the stars willen gaan doen) - Christ Church. En dan...maar zo ver is het nog niet. Nu eerst een kopje thee, lekker lezen en dan dromen over deze amazing day. Trusten.