eric-down-under.reismee.nl

Amazing Milfordsound

Voeg uit de veren, de wekker gaat af om 06.15 uur, voor de zekerheid hebben we ook een wake-up-call gevraagd. Kwart over zes. Alles is nog pikkedonker en in diepte rust. Behalve wij. We springen, nou ja springen, uit bed en kleden ons aan. Het ontbijt bestaat deze ochtend uit een voorverpakt yoghurtje en een kop thee. Daar moeten we het voorlopig maar meedoen. Rond 7.10 uur komen we aan bij de receptie. Daar wacht een Japanse mevrouw ons geduldig op en wijst ons de bus die al bij de halte van het Millennium hotel klaar staat. Er zitten meerdere deelnemers in, veelal Aziatische mensen. Allemaal nog wat slaperig. Als er nog twee Japanse deelnemers (uit ons hotel) instappen, zijn we compleet en kan David, onze busdriver vertrekken.

Ons wacht een lange rit. Hemelsbreed is de afstand tussen de Milfordsound en Queenstown niet zo groot, ware het niet dat er een groot meer en een bergketen tussen ligt. Dus omrijden. Een rit van ongeveer 5 uur. In het begin kijk ik nog verwonderd om me heen. We rijden aan de andere kant van Lake Wakatipu en zien aan de overkant Queenstown liggen en de berg waar we gisteren omheen zijn gelopen. Die lijkt net op een tulband. Donkere bruine toppen die licht met sneeuw bestuift zijn. Maar al gauw sluit ik m'n ogen en doe 'n tukkie. Merel en José zitten een rij voor me. De een puzzelt de ander luistert muziek. Ik slaap.

Wanneer we bij Te Anau zijn, stopt de bus bij café Hollywood. Vaste plek voor de touringcars die deze excursie maken. Een koffiebreak voor de chauffeurs en voor ons een momentje om bij te tanken, met koffie en een croissant. Café Hollywood is zo'n typisch verzamelpunt. Een café annex souvenirshop. Overal wordt de gebruikelijke prullaria aangeboden. Na een half uurtje vertrekt de bus voor een rit van drie uur. Maar wel met de nodige stops. De eerste stop is bij een look-out. Een met gras begroeide hoogvlakte, met op de achtergrond de hoge bergtoppen. Alle bussen stoppen hier, mensen stappen uit en camera's klikken. Een maf gezicht. In onze bus zit een groepje Chinese (?) dames. Zij zijn de selfiequeens. Van alles wat ze zien maken ze wel ettelijke selfies.

Volgende stop is het Mirrorlake. We zijn nu in het nationaal park Fjordenland. Mirrorlake is een klein helder meer dat net een soort spiegel is. We stappen uit en lopen het pad langs het meer. Ondanks dat het bewolkt is, weerspiegelen enkele bergtoppen in het meer. Dan rijden we over de Homerpass naar de Homertunnel. Tot 10.00 uur 's ochtends was deze weg nog niet open. We mogen niet stoppen onderweg, Vanwege lawinegevaar. Er is een plek waar we er even uit mogen. Onze waterflesjes vullen in de beek, met kristal helder, ijskoud water. Het uitzicht is oogverblindend. Witte berghellingen en toppen. En natuurlijk is het even leuk om door de sneeuw te banjeren.

Dan door de Homertunnel (éénbaans tunnel), die in 1956 voor het eerst werd geopend. Twee keer eerder was er aan de bouw begonnen (voor WO I en voor WO II), maar vanwege de oorlog werden werkzaamheden stilgelegd. Bij de aanleg vond een man de dood. Hij kreeg een steen op z'n kop. De tunnel is naar hem vernoemd.

Aan de andere kant van de tunnel gaat het naar beneden. We passeren de grens waar geen lawines meer kunnen voorkomen. Een na laatste stop: The Chasm. Een stukje tropisch regenwoud. Ook hier stoppen alle bussen en campers. Op de parkeerplaats loopt een Kea. Een groene papagaaiachtige. Hij is totaal niet schuw en kijkt of er wat te snaaien valt. Er wordt voor deze vogels gewaarschuwd. Maak er geen bedelaars van.

De tocht door het bos is indrukwekkend. Vooral de waterval waar het water van grote hoogte uit de berg komt storten. De rosten en stenen zijn geërodeerd door het vallende water en uitgehold. Geweldig om te zien, de kracht van dat water. dan is het toch echt tijd voor de Milfordsound. Een fjord van 15 km lang en meer dan 300 meter diep, omsloten door de bergen. We gaan een boot op. Tja hoe moet ik die nou omschrijven. Type luxe jacht, maar dan voor passagiers. Met banken met luxe kussen op 2 dekken. Daarnaast kan je helemaal bovenop het schip uitkijken, of op de voorplecht.

Na 5 minuten vertrekt de boot, sharp. Voor een tocht van anderhalf uur. Op het eerste dek wordt een lunch geserveerd. Een buffet met vis - rijst - curry - loempia's - kippenpootjes - groente - lamsballetjes. Ik schep m'n bord op, maar gun me geen tijd om te eten. Vlug werk ik alles naar binnen en spring het buitendek op. Waar we door heen varen is met geen pen, met geen camera vast te leggen. Het is zo intens mooi en overrompelend. Waar je ook kijkt. Wat een natuurpracht.

Hier en daar storten kleinere en grotere watervallen van de bergen loodrecht naar beneden de fjord in. Ineens spot ik 2 zwarte vinnen in het water. Dolfijnen. Niet van die grote, maar toch. Wauh. De meeste mensen hebben ze niet gezien. Te druk in de weer met hun mobieltje. We varen heen langs de linkeroever. Totdat we uitkomen bij open water, bij de Tasmanzee. terug varen we langs de rechteroever. Op een bepaalde plek is een kleine kolonie seals. Het schip vaart dichtbij, ligt even stil zodat we ze goed kunnen bekijken en fotografen. De zeehonden trekken zich er niks van aan. De meeste liggen lekker te zonnen op een rots. Een kleintje maakt veel misbaar. Aandoenlijk om te zien en te horen.

Dan varen we langs de grootste waterval van de fjord. De boot vaart met z'n voorsteven in het water dat naar beneden valt. Hert hele voordek is nat. Niet alleen van het water, maar ook van de fijne druppels en regenwaas. Binnen no time ben je doorweekt. Ook ik dus. Maar dat kan me niet boeien. Tot slot nog een laatste bocht en dan keert de boot weer terug naar de aanlegsteiger. Het was indrukwekkend. Absoluut het mooiste wat ik tot nu toe van Nieuw Zeeland gezien heb.

Het is bijzonder hier met onze dochter te zijn (en te varen), op de plek waar zij in mei de beroemde Milfordtrack heeft gelopen. Een wandeling van maar liefst 4 dagen. Ik ben blij dat ze ons deze prachtige plek heeft laten zien. Mocht ik ooit nog eens naar Nieuw Zeeland komen, dan wil ik zo'n meerdaagse track ook lopen. En slapen in hutten. Lijkt met fantastisch. Wat hebben we toch een stoer en avontuurlijk kind.

Terug in de bus. Het is inmiddels kwart voor vier. De chauffeur zet de vaart erin. Het duurt nog zo'n 4 uur voor we in Queenstown zijn. Halverwege in Te Anau weer een tussenstop. Daarna het laatste stuk. In de duisternis. Met boven ons een prachtige sterrenhemel. Kwart voor acht komen we aan in Queenstown en worden we gedropt voor ons hotel. Spullen naar de kamer en dan voor een warme hap naar het restaurant, dat om 21.00 uur sluit.

Al met al een lange, enerverende en indrukwekkende dag. Morgen beginnen we aan onze laatste week in Nieuw Zeeland. Nog drie plaatsen staan op het programma: Wanaka - Lake Tekapo (waar we gazing at the stars willen gaan doen) - Christ Church. En dan...maar zo ver is het nog niet. Nu eerst een kopje thee, lekker lezen en dan dromen over deze amazing day. Trusten.

Reacties

Reacties

Greetje

Indrukwekkend en prachtig weergegeven Eric! Knap hoor zoals jij kan schrijven!

Eric Heugens

Dank je. Leuk en lief dat je ze steeds weer leest en van commentaar voorziet. Wacht maar totdat je de foto's ziet.

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!