Vanochtend schijnt er een waterig zonnetje over Lake Taupo. Dat geeft de burger moed. We ontbijten op de kamer met yoghurt en cornflakes/ muesli & een kopje thee. Daarna alle spullen verzamelen en naar de auto brengen. Het hotel The Millenium hotel, is een fijn hotel. Overal hangen kunstwerken. De eigenaar verzamelt kunst (voor z'n vrouw) en hangt dat op in zijn hotel. In de eetzaal, op de gangen, bij de receptie en op de hotelkamers. Heel uiteenlopend. Ik hou er van.

Als alle koffers en losse zooi weer in de auto is opgeborgen beginnen we aan onze lange autorit naar Wellington. De hoofdstad van Nieuw Zeeland. Helemaal onderin de punt van het Noordereiland. We verdelen de rit in drieën: ik rij de eerste anderhalf uur, José de tweede anderhalf uur en Merel de laatste anderhalf uur naar Wellington.

Het eerste stuk voert langs het meer van Taupo. Aan de overkant bij Turangi gaat de weg omhoog en begint het weer flink te regenen. De weg is smal en er rijdt veel vrachtverkeer. Dat maakt het autorijden best inspannend. Daar waar het kan, halen we vrachtwagens in die langzaam omhoog rijden. OP sommige stukken zijn er speciale inhaalstroken en rijdt langzaam verkeer in een baan er naast, tot de twee banen weer overgaan in 1 baan. Tijdens de rit gaat er ineens een waarschuwingslichtje op het dashboard branden. What the F.... Doorrijden tot een geschikte plek en de auto aan de kant zetten. Zoeken in de boekjes naar wat er aan de hand kant zijn. Het blijkt dat er op de voorruit een sensor zit. Die moet schoongemaakt worden, anders werkt die niet. Zucht, dat lucht op.

Ondertussen regent het onverdroten door. We rijden door de bergen en een woestijn. Jammer genoeg valt er door de regen niet veel van te zien. Alles is in grijze nevelen gehuld. De woestijn ligt hoog en ziet er anders uit dan de meeste woestijnen. Geen eindeloze zandvlakte, maar een heuvelachtig gebied waar grassen op groeien. Het wordt gebruikt als een militair oefenterrein. Als mijn stuk erop zit, stoppen we bij een koffietentje voor truckers. Vanaf Taupo tot hier is niets. Geen huizen, geen bedrijven, niets. Alleen maar bomen, bergen en natuur. Een vreemde gewaarwording.

Na de koffie kruipt José achter het stuur. Het links rijden gaat haar ook steeds beter af. We rijden richting Palmerston North. Soms klaart de lucht wat op, en zien we groene heuvels waarop schapen vrolijk rond keutelen. Dan zitten we weer in een flinke regenbui en is alles grauw, nat en grijs. We rijden door een plaatsje dat zo uit het wilde westen is geplukt. Alles is in countrystijl. Zelfs de huizen. Grappig. In Foxton stoppen we voor de 2e break. Hier staat een Hollandse molen en is verderop een zaakje "The Dutch Oven". Hier gaan we lunchen. Lekker. Merel neemt poffertjes en José en ik een pannenkoek. Ben je 17.000 km voor van huis.

Merel rijdt het laatste stuk. Nog even en we zijn op onze eindbestemming. Na Paraparaumu loopt de motorway langs de kust. De Tasmanzee. Wat een grandioos gezicht. Hoge golven beuken op het land, vlak langs de snelweg. De laatste kilometers verlopen voorspoedig, ondanks de regen. We rijden Wellington in en nemen de afslag naar het centrum. Daar is ook ons hotel. Het Novotel.

Inchecken, bagage uitladen en naar boven brengen, kamer 610. Een medewerker van het hotel parkeert de auto in the carpark van het hotel. Even opfrissen, ons installeren (toiletteren) om vervolgens een stukje door het centrum van Wellington te lopen. Nu het nog licht is. Het is druk in de stad. En het regent. Veel mensen staan te wachten op de bus naar huis. Hun werkdag zit er weer op. We lopen door wat straten richting de haven. Hier ligt ook het museum van Nieuw Zeeland. Over de Maori's, de geschiedenis, de flora en fauna en met een kunst afdeling. Dat museum gaan we zeker bekijken. terug langs het water. Het wordt langzaam donker. We kijken of we een leuk eettentje zien waar we kunnen eten. The Shed5 wordt het. Een visrestaurant. Maar eerst weer even terug naar het hotel.

We veranderen van plan. Merel is al eerder in Wellington geweest en wil ons meenemen naar een bijzonder burgertent. Burger fuel. Vooruit dan maar. The Shed5 doen we morgenavond. Door de stromende regen lopen (en zoeken) we naar het zaakje van Merel. Burger fuel lijkt op alle andere burgertenten, maar hun hamburgers zijn van duurzaam rundvlees gemaakt. Inderdaad dat proef je. Als we onze buiken helemaal rond hebben gegeten lopen we, door de regen, terug naar het hotel. Naar onze kamer, bad vol laten lopen en even lekker chillen en opwarmen na een dag vol nattigheid.

De weersverwachting voor morgen ziet er goed uit. Een zonnetje. Lekker om de stad te bezichtigen, een ritje met de kabelbaan naar boven te maken. Afwachten maar.