eric-down-under.reismee.nl

Cathedral Cove

MIddenin de nacht worden we opgeschrikt door een alarm dat afgaat. Niet een auto- of inbraakalarm, maar meer zoals bij ons op de 1ste maandag van de maand. Whats going on? Het alarm gaat na een tijdje uit, we slapen maar weer verder.

In de vroege ochtend worden we gewekt door de regen. Die komt recht naar beneden. Als of iemand boven een douche heeft open gedraaid. Dat belooft wat voor vandaag. We staan op ons gemak op. Nog even lekker in bed blijven lezen, terwijl Jose onder de douche springt (in de badkamer, niet buiten). Daarna is het Merel's beurt en sluit ik de rij.

We ontbijten met yoghurt, jam en bruine boterhammen. Ongekend lekker. Vervolgens wat spullen bij elkaar rapen voor onze volgende bestemming: Cathedral cove. Een klif waar een gat in geslagen is. Je kijkt (loopt) van de ene baai naar de andere. Er zijn twee manieren om bij Cathedral cove te komen. Met de boot, maar dan zie je de klif vanuit zee. Of via Hahei. Vanaf hier loopt een 45 minuten durend wandelpad naar the cove. We besluiten dat laatste te doen.

Om daar te komen moeten we eerst 11 km terug rijden naar de hoofdweg. Daarna door Tairua richting Coromandel. Het is gestopt met regenen. De bergen zijn bezwangerd met dikke regenwolken die als een pluk watten de bergtoppen omhullen.

De weg slingert weer omhoog en omlaag. Haarspeldbochten. Het landschap doet enerzijds erg Europees aan (groene heuvels, grazend vee), anderzijds is de vegetatie totaal niet Europees. Palmbomen, Kauritrees, exotische bomen en bloemen.

Even boven Hahei begint het wandelpad naar Cathedral Cove. The Carpark is hooggelegen en kijkt uit over de baai. Het uitzicht is fantastisch. Rugzak op de rug en lopen maar. Naar beneden. Het pad slingert al snel omhoog. Een pittige kuitenbijter. Jassen uit, sjalen af, we hebben het warm. Onderweg zijn er ook mogelijkheden om andere baaitjes te bezoeken. Maar we gaan voor The Cathedral.

Eenmaal daar is alle vermoeidheid verdwenen. Wat een prachtige, betoverende plek. met geen pen te beschrijven: een licht wit, bruin zandstrand, witte grillige e hoge rotspartijen, bovenop begroeid met exotische bomen en struiken, een azuurblauwe zee, golven met witte schuimkoppen die het strand op rollen en te midden van al dit een kloof in de rots met een doorkijkje naar het andere strand.

Er zijn niet veel bezoekers op het strand. Maar ik kan me zo voorstellen dat in de zomer (januari) het hier stervensdruk is. We lopen de kloof in en laven ons aan al deze schoonheid. Dan besluiten Merel en ik onze schoenen uit te doen, stropen onze broek op en waden door het water, langs de rotswand, naar het andere strand. Best nog lastig om niet nat te worden, er staat een stevige golfslag en het wordt vloed. Maar het lukt en we lopen aan de andere kant. Hier loopt geen mens. Whauw!

Ik krijg zin om er in te duiken. Toch maar niet. Geen handdoek bij me. We klauteren over rotsen, we maken foto's. Ik laat me verrassen door een hoge golf en heb een natte kont. Droogt vanzelf.

Terug door het water, door de kloof naar de andere kant van het strand. Nog een laatste blik, een selfie met de oceaan op de achtergrond en we gaan weer terug. We bezoeken nog een ander baaitje: Stingraybay. Wederom klimmen en klauteren. Laatste stuk via een steile trap naar beneden. Om op het strand te komen moet je over rotsen klauteren. Merel en ik zoeken een weggetje naar het strand. Jose blijft op een veilige afstand kijken. Oh wat is het hier prachtig. Geen mens te zien. Een met de natuur: het strand, het zand en de oceaan. Plaatjes zoals je soms ziet in een reisgids. En daar lopen we nu zelf.

Terug op de parkeerplaats. In de auto naar Ferry landing. Even boven Hahei en hot water beach. Hier nemen we een voetveer naar Whitianga. De ferry komt snel. Het is een oversteek van nog geen 5 minuten, maar scheelt een hele stuk rijden. De ferry keert naar de overkant, als ik plotseling langs de rotswand een zeeleeuw zie zitten. Dat is pas bijzonder. Mijn dag kan niet meer stuk.

In Whitianga lunchen we in een Irish pub. Bij Grace o Mallery. Merel neemt fish and chips (met name om de chips), Jose neemt de fried fish salad en ik waag me aan de Irish stew. We vinden ook nog een gaatje om een portie apple - rhubarb- crumble met elkaar te delen. Een zoetezure punt met custard and whipped cream. Delicious!

We slenteren nog wat door het centrum van Whitianga. In deze tijd van het jaar ingeslapen en verlaten. Dan over het strand terug naar de ferry., voor de overtocht. De zeeleeuw ligt nog steeds, gecamoufleerd, op de rotsen.

In de regen in de auto terug naar Pauanui. We hebben geboft met het weer. Het regent op momenten dat we onderweg zijn of in onze lodge zitten. Lucky us. Nog snel een boodschapje en we trekken ons weer terug in ons knusse huisje. Na de uitgebreide lunch, eten we crackers met kaas of jam. En de dames nog een kopje soep.

Vanavond m'n reisdagboek bijwerken, spelletje doen en nog even lezen in het boek "Ik blijf hier"van Marco Balzano. Morgen trekken we weer verder naar Taupo. Onderweg bezoeken we de movieset waar the Hobbit deels is opgenomen.

By the way. Het alarm was bedoeld voor de vrijwillige brandweer. Een firedrill. Het alarm stopte als er 5 vrijwilligers zich hadden gemeld.

Reacties

Reacties

Greetje

Wat een belevenissen weer! Ik hoef niet te vragen of jullie genieten en ik geniet een beetje mee!

vreni

Ik ben jaloers, maar zou het jullie niet nadoen, denk ik, niet sportief genoeg.

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!