Onze drie dagen in Nelson (Abel Tasman) zitten er weer op. Time to go. Koffers pakken, auto inladen en rijden maar. Even na tienen rijden we het terrein van Mercure Monaco hotel af. In tegenstelling tot de eerste dag, toen het strak blauw was, is het nu grijs en miezerig. De besneeuwde bergtoppen laten zich niet zien vandaag. In Stoke stoppen we voor wat laatste boodschapjes en dan gaan met die banaan.

We hoeven maar zo'n 256 km te rijden, naar Kaikoura aan de oostkust. We verdelen de rit weer in drieën; Merel rijdt eerst, dan José en ik als laatst. Ieder zo'n 80 tot 85 km. Een uurtje. Het eerste stuk is dezelfde weg die we vanuit Picton hebben gereden, maar dan visa versa. Een weg vol haarspeldbochten die je door de bergen/ heuvels voert. De regen komt gestaag naar beneden.

De eerste wissel houden we bij een soort natuurlijke brug. Het is een natuurparkje. Er is een toilet en een koffietentje. Dus eerst plassen en dan een cappuccino. Dan het tweede deel van de autorit. Af en toe klaart het wat op, maar dat is maar van korte duur.

Na de tweede sanitaire stop (bij Wards) is de tweede wissel. We zijn nog zo'n 65 km verwijderd van Kaikoura. De weg loopt langs de kust. Aan onze linkerhand zien we de Pacific. Het water heeft een melk-blauwige kleur, de stranden zijn grijs (kiezelstenen) en bezaaid met rotsen en kliffen. DE weg is slecht, vol kuilen en gaten. Af en toe zijn er weg versmallingen en is de weg "under constuction". Vlak voor Kaikoura ziet josé iets bijzonders. Seals. Ze zitten op de rotsen. We parkeren de auto bij een uitkijkpunt. Wat blijkt, het wemelt er van de zeeleeuwen. Klein, groot, jong, oud. Overal zien we seals. Waanzinnig. Veel mooie foto's er van gemaakt. Ze zijn echt heel dichtbij.

Terug in de auto, We rijden al snel Kaikoura binnen. Een toeristisch plaatsje. In de Nieuw Zeelandse zomer vast heel druk, nu haast uitgestorven. We rijden naar ons hotel. The White Morph. Onze kamer ligt op de 1ste verdieping en heeft een prachtig uitzicht over de baai. En de kamer heeft een eigen wirlpool. Heerlijk.

Uitpakken en daarna het stadje in. Eigenlijk is het een lange straat met winkeltjes en restaurantjes. Bij een boetiekje met "Ocean art" koop ik een hanger van green stone. Volgens de kunstenares geeft de steen kracht en beschermt het de drager. Daarvoor moet er eerst een klein ritueel plaats vinden. De steen moet eerst worden afgespoeld, en iemand anders moet mij de steen omhangen.

Ik loop naar de zee en wil de steen onderdompelen. Een golf trekt zich terug. Dus ik loop een stukje verder. Komt er een nieuwe golf en sta ik ineens met tot m'n enkels in het water (schoenen en sokken zijn kletsnat). Maar de steen is afgespoeld. Ik vraag de goden om bescherming en vervolgens hangt Jose de steen om m'n nek.Het is een hele mooie steen en hanger.

We lopen nog naar een ander winkeltje. De mevrouw van de winkel geeft ons nog een tip. Vijf minuten hier vandaan is een sealcolony. Die willen we zien. WE gaan terug naar het hotel, bergen wat spullen op, pakken de auto en rijden naar de plek. De kust is hier ruw, woest en grillig. De golven beuken op de rotsen. Bij de parkeerplaats zit een beer van een seal. Op anderhalve meter afstand. In the wild. Fantastisch. We lopen wat rond. Genieten van het uitzicht en van het natuur geweld. Op verder gelegen rotsen zien we de silhouetten van zeeleeuwen.

Nat, koud, maar opgetogen gaan we terug naar het hotel. Voor een hete kop thee en droge sokken/ schoenen. Rond zes uur gaan we terug naar het stadje voor een warme maaltijd. In The Whalers. Een lokaal eetcafe. Op een scherm is de rugbywedstrijd Australië - Nieuw Zeeland (the blacks) te zien, Verderop is een vader met zijn zoon aan het poolen (moeten we ook doen Jas!). Een simpele maar o zo leuke zaak. En The Whaler steak smaakt fantastisch. Alle drie onze borden eten we helemaal leeg.

Terug in het hotel laat ik de wirlpool vollopen. En na een kwartiertje zitten José en ik samen lekker te bubbelen. Daarna volgt Merel, zodat we helemaal rozig zijn als we met Jasper en Michelle facetimen. Het is altijd weer fijn om even met het thuisfront te kletsen.

We ronden af en keutelen nog wat. Ik schrijf m'n blog. Merel haakt weer verder aan haar dekentje en José zoekt alvast haar spullen bijeen voor morgen. Morgen moeten we vroeg op. Morgen hebben we en onze walvistocht (9.45 uur) en een nieuwe reisdag voor de boeg, naar Hanmer springs.