Vannacht een paar keer liggen dromen over m'n skydive. Ik kan niet zeggen dat ik hierdoor rustig heb geslapen. Om 7.45 uur stap ik nog slaperig onder de douche. José is er inmiddels al uit. Merel ligt uiteraard nog op één oor. Enfin. Om 8.20 uur zit de familie aangekleed aan het ontbijt: crackers, thee en yoghurt met muesli. Dan de auto in (José rijdt) op naar Motueka. Eerlijk gezegd ben ik niet nerveus of gespannen. Rond 9.45 uur komen we aan bij Skydive Abel Tasman in Motueka.

Merel en ik vullen de formulieren in, worden gewogen en krijgen, als ook de 3e deelnemer is gearriveerd, een voorlichtingsfilmpje te zien. Dan pakken en gordels/ tuigjes aan en een korte instructie van je tandemmaster. Als we helemaal zijn aangekleed en voorbereid, is het moment daar. Door het hek het veld op naar het vliegtuigje dat met een ronkende motor klaar staat voor vertrek. Nog even zwaaien naar josé. Die ziet het met lede ogen aan. Zij blijft veilig met haar beide voeten op de grond.

Er gaan 9 mensen mee in het vliegtuigje. Drie geoefende springers die bij het skydivecentrum horen, 3 mensen met hun eigen tandenmaster. Ik zit in het midden en zal met m'n tandemmaster als laatste het vliegtuig verlaten. Merel zit achter me en de derde persoon zit voor me. Het is best krap in het vliegtuigje. Het stinkt er naar diesel (kerosine?). M'n tandemmaster koppelt me vast aan zijn gear en geeft me de laatste instructies. Straks als de deur opengaat ( op 16.500 feet) moet ik op de rand gaan zitten, m'n benen om de rand vouwen, m'n handen aan de beugels voor m'n borst houden, en m'n hoofd naar achteren duwen (kin omhoog). De tandemmaster schuift dan naar voren en duwt ons dan uit het vliegtuig.

Maar zover is het nog niet. Het vliegtuigje vliegt over de baai, over Abel Tasmanpark. Ik zie de plekken waar we gisteren hebben gelopen en gevaren. Tot dat die de juiste hoogte heeft bereikt. Die laatste minuten krijgen we nog wat extra zuurstof. Dan is het moment daar. De deur gaat open en de drie gasten laten zich als eerste er uitvallen. het gaat soepel. dan is Merel aan de beurt. Ik geloof dat ik dit nog het engste vindt, m'n kind die naar de drempel schuift, haar benen om de treeplank vouwt en... daar gaat ze...de diepte in. Daarna volgt de mevrouw en dan ben ik aan de beurt. Het valt mee met m'n zenuwen. Ik ben niet extra gespannen en m'n hart maakt ook geen sprongetje. Ik ben wel benauwd dat ik straks iets verkeerd doe. Ik schuif naar de treeplank en volg de instructies van m'n tandenmaster op en voor dat ik tot vijf kan tellen, zijn we al uit het vliegtuig.

Wat een vreemde sensatie. De wind suist in en om je oren. Je hebt niet echt idee dat je naar beneden valt, maar dat doe je natuurlijk wel. En koud dat het is. Na een paar seconden tapt m'n tandemmaster me op de schouders en mag ik m'n armen spreiden. Ik moet niet vergeten in de camera te kijken en m'n duimen op te steken. Vanaf het moment dat ik gesprongen ben, gaat er maar 1 ding door m'n hoofd: waar is Merel? Ik zie haar niet. Ook niet onder me. Daarnaast krijg ik ontzettend veel pijn in m'n oren. Dit zijn de enige ongemakken waarmee ik te kampen heb, verder is het magisch. Ik voel me euforisch. Feeling free like a bird.

Na een vrije val van 70 seconde, opent zich de parachute en schieten we omhoog. Het wordt meteen stil, het suizen van m'n oren stopt en ik krijg meer gelegenheid om rond me heen te kijken: wat een beleving, wat een uitzicht. We bereiden ons voor op de landing. Het vliegveld doemt al op. Mn tandemmaster trekt aan een koord en we maken een paar draaien en zetten de landing in. Benen gestrekt vooruit en ik roetsj op m'n kont door het gras. Veilig geland.

Merel landt een minuut of twee na mij. Nog even samen op de foto en dan alweer terug naar de loods om ons uit onze pakken te hijsen. De adrenaline stroomt nog door m'n lijf als we weer in de auto zitten onderweg naar het centrum van Motueka. Bij de European Backery drinken we koffie, eten we een Deens koffiebroodje en kom ik beetje bij beetje op temperatuur.

Dan in de auto naar Takaka. Voor de Waikoropupu springs. De serveerster van het restaurant van ons hotel vertelde dat daar een meertje is waarvan het water een opmerkelijke kleur blauw heeft. Dat willen we zien. Weliswaar een rit van 56 km ( over een bergpas), maar wat kan ons dat schelen. José rijdt. Merel is nog te hyper en ik ben een beetje misselijk (van de benzinelucht en de pijn in m'n oor).

Over een bergpas. In de verte zien we weer de witte besneeuwde bergtoppen. Er wordt gewerkt aan de weg. Op een stuk mag alleen maar om beurten gereden van de weg gebruik gemaakt worden. Inderdaad de weg is slecht. Die moet je niet in het donker rijden. Even buiten Takaka is een klein natuurparkje. Hier is een waterval - stroomversnelling en een meer met het meest heldere water ever. De bodem is onnatuurlijk blauw en er borrelt water naar boven. Je mag het water niet aanraken. Het water en het gebied is heilig voor de Maori's. We lopen het pad om de waterval/ stroomversnelling/ meer. We zijn onder de indruk.

Terug naar Takaka. Daar parkeren we de auto voor een wandelingetje door het dorp. Het is een hippie dorp. Veel winkeltjes met alternatieve kleding, Boeddhabeelden, keramiek, e.d. Leuk. In de voormalige NIeuw Zeelandse bank is een kunsttentoonstelling. Kunstwerken van locale kunstenaars. Heel uiteenlopend.

Dan maar weer terug naar Nelson, weer via de bergpas en Motueka. Dit keer nemen we wel de korte route. In Nelson (eerder Stoke) doen we bij de Countdown nog wat boodschapjes. Vanavond eten we zoet-zure kip marsala met rijst. Maar eerst uitpakken, voeten op de bank, Kopje Milo (Nieuw Zeelandse variant op chocomel) en alle ervaringen laten bezinken. In m'n mailbox zitten de foto's en video van het skydiven. We bekijken ze op m'n laptop en herbeleven de sprong in het diepe.

Morgen een serie van drie reisdagen: eerst naar Kaikura (zondagmorgen hebben we daar een walvistocht), dan door naar Hamnersprings (hot pools & spa) om tenslotte door te rijden naar Frans Jozef glacier. Voor morgen is slecht en koud weer voorspeld: 8 graden en 100% kans op regen. Gelukkig zitten we droog in de auto en hebben we de hele dag om in Kaikura aan te komen.