eric-down-under.reismee.nl

Going South

De dag begint met een waterig zonnetje. Als ik de gordijnen van onze kamer open doe (we slapen op de 6e verdieping van het Novotel) is er beneden in de winkelstraat Lambton Quay al veel bedrijvigheid. Stadsbussen rijden af en aan, en ook op het trottoir zijn veel mensen op de been. Vast onderweg naar hun werk. De winkels zijn nog gesloten.

Dit gedeelte van Wellington wordt gekenmerkt door hoogbouw. Veel kantoortorens en hotels. Beneden brede winkelstraten met veel winkels. O.a. van de bekende modemerken, maar ook locale shops.

We ontbijten op de kamer met wat crackers, een kopje thee en een bakje yoghurt met cornflakes of muesli. Daarna inpakken en uitchecken. Vandaag reizen we af naar het Zuidereiland. Vanmiddag om 15.00 uur nemen we de ferry naar Picton. Gelukkig mogen we de auto tot die tijd in de garage laten staan. Een medewerker van het hotel biedt aan om onze bagage naar de auto te brengen en in te laden. José en ik gaan maar even met de jongen mee, het luistert nogal nauw.

Eenmaal boven pakken we de lift naar straatniveau en lopen naar het Te Papa museum. Het nationale museum van Nieuw Zeeland. Hier kun je alles zien en te weten komen over Nieuw Zeeland: de flora & fauna, de geschiedenis (o.a. van Abel Tasman, de ontdekker van het eiland), over de geschiedenis en cultuur van de Maori's, over de geografie (vulkanen - geisers), over de deelname van Nieuw Zeelandse soldaten aan WO I, over de bedreigingen van het land (aardbevingen en tsunami's) en is er een art afdeling.

Het museum is een lust voor het oog. Je komt werkelijk ogen en oren te kort. Heel indrukwekkend hoe alles tentoongesteld is en wordt uitgelegd. Met nae de afdeling over de Maori's is heel fascinerend. Achter deze zaal is een soort theaterzaal. Ik heb geluk. Op dat moment is een schoolklas kinderen daar een haka aan het oefenen. Vol genoegen bekijk ik hun öptreden". Hierdoor raak ik wel Merel en José uit het oog.

Ik zwerf wat verder door het museum. De tentoonstelling "War" over de strijd bij Gallipoli (Turkije) is heel indrukwekkend. Het vertelt het persoonlijke verhaal van 6 soldaten die hier hun leven lieten. Nooit geweten dat de Nieuw Zeelanders meevochten in deze oorlog, op deze plek. Ik wil er thuis meer over lezen. In deze oorlog hadden de Nieuw Zeelanders niets te zoeken, ze hebben voor niets meegevochten en hun leven gelaten. Oorlog is zinloos. Toen, nu en in de toekomst.

Als ik José en Merel weer gevonden heb, lopen we nog een rondje door de museumtuin. Een miniatuur van een tropisch woud en van grotten. Heel bijzonder.

Rond kwart over twaalf lopen we met een omweg terug naar het hotel. Door de leuke en kleurrijke winkelstraten. In Mannerstreet duik ik nog even de boekenwinkel in. Hier waren we al eerder binnen glopen. Een fantastisch zaak. Ik heb een kinderboek gezien "Inside - outside" dat ik wil kopen. Het is prachtig geïllustreerd. En het boek heeft geen tekst. Prima om te gebruiken op school dus.

We halen de auto op en rijden down-town naar de ferry terminal. Langs het voetbal- & rugby stadion. Maar we zijn vroeg. De auto parkeren we in line 2. Het is niet druk. De ferry is er overigens nog niet. Die zien we een half uur later de baai van Wellington in varen. Rond kwart voor drie meert die aan en rijden de auto's en vrachtwagens van boord. Niet heel veel later mogen wij. Na de vrachtwagens die ook mee gaan.

Als de auto op het autodeck staat, gaan we naar het passagiersdeck. Hier zijn heerlijke loungestoelen. We kiezen een mooie plek bij het raam en zien de ferry niet veel later de haven uitvaren. Ik schiet het buitendeck op om dit te aanschouwen. Maar het is koud: het regent en er staat een flinke wind. Eenmaal op volle zee deint het schip aardig heen en weer. De zee (Cook Strait) is ruw en er zijn hoge golven. Ook al heb ik me stevig en warm aangekleed, het is niet erg aangenaam om lang op het buitendeck te staan. Snel nar binnen.

Zittend bij het raam, kijkend naar de golven en de kust van Wellington die langzaam aan ons voorbij trekt, zie ik een zeehond uit de golven op duiken. Even later zie ik er nog een paar. Ze bewegen zich soepel en sierlijk door het water. wat zijn ze klein. En wat vind ik dit geweldig om te zien.

Om 18.00 uur meert de veerboot aan in Picton. Na de oversteek over Cook Strait, is de ferry Malbourough Sounds binnen gevaren. Een verzameling eilandjes. Ik kijk m'n ogen uit. Nergens is enige menselijke activiteit waar te nemen. Je ziet alleen maar beboste heuvels, water, eilandjes, rotsen en in de verte bergen. Sommige met besneeuwde toppen. Pas in de buurt van Picton is er bewoning. We rijden even na 18.00 uur in het donker en in de miezer van boord. Nog 124 km moeten we rijden naar Nelson. Geen pretje om onder deze condities te moeten rijden. Maar Merel rijdt ons veilig en rustig naar Nelson. Naar het Mercure Monaco hotel.

Inchecken, auto uitladen en ons installeren. Als we eenmaal wat gesetteld zijn halen José en ik een drankje in het restaurant. Voor ons een glas Sauvignon Blanc (Uiteraard Nieuw Zeelandse) en voor Merel een Nieuw Zeelands biertje. Een slaapmutsje voor het slapen gaan.

Morgen op ons gemak opstaan en naar het Abel Tasmanpark.

Reacties

Reacties

Greetje

Geweldig om met jullie mee te kunnen reizen en de foto's te kunnen zien! Een hele onderneming!

Eric Heugens

Het lukt me alleen de foto's die ik met m'n telefoon neem op de reisblog te plaatsen. De foto's die ik met m'n camera heb genomen, hou je nog te goed.

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!